گل ارکیده

شاخه ای تکیده گل ارکیده با چشمای خسته لبهای بسته غم توی چشماش اروم نشسته شکوفه شادیش از غم گسسته آشنای درده خورشیده سرده تو قلب سردش غم لونه کرده مهتاب عمرش در پشت پرده تنها وصالش پاییز سرده دستای ظریفش تو دست مادر پیکر نحیفش چون گل پر پر از محنت و درد آروم نداره سایه سیاهی رو بخت شومش ارکیده تنهاس اسیره وجودش طوفان درد پایون نداره دست منو تو میتونه با هم قصری بسازه با رنگ شبنم شکوفه ای که غمگین و سرده گل ارکیدس نمیره کم کم بیا نذاریم گل ارکیده گلی که چهرش پاک و سفیده که توی پاییز شاخه ای بیده بهار ندیده بمیره کم کم